Een nieuwe studie van de Universiteit van Cambridge toont aan dat natuurprojecten voor CO₂-verwijdering een veel grotere rol kunnen spelen bij langdurige CO₂-opslag dan eerder werd gedacht, vooral wanneer ze worden gecombineerd met technologische oplossingen en degelijk risicobeheer.
Het rapport, Carbon storage portfolios for the transition to net zero, stelt een nieuw kader voor dat portefeuillebeheerders helpt het vinden van het juiste evenwicht tussen verschillende strategieën voor CO₂-verwijdering (CDR). Volgens hoofdauteur Conor Hickey, universitair docent energie en klimaat aan de afdeling Land Economy van de Universiteit van Cambridge, ‘biedt onze risicobeheeraanpak een van de eerste betrouwbare meetmethoden voor portefeuillebeheerders die zich richten op langdurige temperatuurstabilisatie. Ze toont aan dat natuurlijke CO₂-opslag, zoals het aanplanten van bomen, een grotere rol kan spelen dan critici aannemen, wanneer het wordt ingezet als onderdeel van een gediversifieerde CO₂-verwijderingsportefeuille.’
De auteurs merken op dat de huidige marktstructuren de voorkeur geven aan goedkopere, op natuur gebaseerde CO₂-verwijderingsmethoden zoals herbebossing. Hoewel effectief, bestaat hierbij een groter risico dat CO₂ in de loop der tijd weer in de atmosfeer terechtkomt. Technologische benaderingen, zoals directe luchtvangst (DAC) met geologische opslag, bieden een veel duurzamere oplossing, maar blijven duur en lastig op te schalen.
Om deze kloof te overbruggen stellen de Cambridge-onderzoekers een portefeuillebenadering voor, ondersteund door bufferreserves van CO₂-certificaten: feitelijke voorraden die mogelijke toekomstige verliezen kunnen compenseren. Volgens het rapport is het aanhouden van twee ton opgeslagen CO₂-equivalent (tCO₂e) voor elke ton die als compensatie wordt gebruikt doorgaans voldoende om risico’s te beheersen. In portefeuilles die sterker leunen op natuurprojecten kan echter tot negen ton nodig zijn.
Zoals Hickey uitlegt: ‘Het verwijderen van meer CO₂ nu kan het risico op verlies van opgeslagen koolstof voor eeuwen afdekken, mits natuur en technologie in balans worden toegepast en de juiste buffers worden ingebouwd.’ Hij voegde daaraan toe: ‘Portefeuilles kunnen dure, permanente oplossingen zoals DAC combineren met goedkopere, op natuur gebaseerde opties zoals het planten van bomen – afgestemd op wat de samenleving bereid is te betalen, terwijl ze toch aan temperatuurstabilisatie bijdragen.’
Dit nieuwe kader biedt een praktische manier voor deelnemers aan de CO₂-markt om evenwichtige en veerkrachtige CO₂-verwijderingsportefeuilles samen te stellen. Voor projectontwikkelaars versterken de bevindingen het belang van hoogwaardige natuurprojecten en bevestigen ze hun blijvende waarde als essentiële, wetenschappelijk onderbouwde pijlers binnen wereldwijde CO₂-strategieën.